Bawat Daliri sa Bawat Kamay By: Nathaniel Naigan

Bawat Daliri sa Bawat Kamay

By: Nathaniel Naigan

Wag mong ihalintulad ang iyong sarili sa ibang tao dahil bawat isa sa atin ay parang mga daliri ng ating mga kamay. Yung hinlalaki na nagsisilbing ating identity lalo na sa thumbmark na requirement sa ilang mga importanteng dokumento tulad na lamang ng Police Clearance, NBI Clearance, sa pagpa-biometrics para sa eleksyon at marami pa. Ang ating hintuturo na ang silbi ay ang pagturo at pagpili. Ang ating gitnang daliri na syang secret weapon natin kapag may gusto tayong murahin lalo na kung tayo'y galit o sinaktan ng ating kapwa (Paalala sa mga kabataan: iwasan natin ang paggamit nito. Please lang. Haha). Ang katabi naman nitong daliri na syang dapat natin i-reserba sa singsing na syang simbolo ng wagas na pagmamahalan. At ang pinaka-importanteng daliri...ang hinliliit. Bakit naman hinliliit ang pinaka-importanteng daliri? Ito ay sa kadahilanang kung wala ang ating hinliliit, siguradong hindi na tayo makakahinga dahil barado na ng kulangot ang ating mga nagmamalaking ilong.

See? There you have it: the vital roles of each finger in our prolific world! Ten te ne nen ne nen! (insert 20th Century Fox sound effect).

Narinig ko lang yan mula sa hinding hindi ko malilimutan na usapan namin ng aking tatay nung minsang sinumbatan at tinanong ko sya kung bakit yung mga kapatid nya ay mga huwarang public teacher, university professor, veterinarian, chemist, church minister at civil engineer samantala sya'y hamak na pobre lamang na syang rason kung bakit hindi sapat ang kinakain namin araw-araw; kung bakit hindi ako makabili ng bagong damit, sapatos o tsinelas man lang; kung bakit napag-iiwanan na ako ng aking mga kapwa mag-aaral na karamihan ay may mga gadget na; at kung bakit kami minamaliit ng ibang tao.

MATALINONG TARANTADO ako nung hayskul ako eh. Sarili ko lang ang iniisip ko ng mga panahong yun. Alam mo yun? Yun bang tinatawag nilang "rebelde".

Pero nung ipinaliwanag sa akin ng aking tatay yung tungkol sa mga daliri na iyon, naliwanagan ako. Blazing realization suddenly struck into my pathetic mind (basta lang maka-Ingles, serry nemen!hehe).

Nagkamali ako. Hindi ko manlang naisip na yung mga tanong na iyon ay tila punyal pala na itinutusok ko sa aking ama... aking ama na syang nagbigay sa akin ng buhay.

Sa aking saglit na pagninilaynilay ay aking naibulong sa sarili na higit pa sa kung sinong propesyunal na tatay si Mang Jonathan. Hindi man sya doktor o guro o enhinyero o pulis o pulitiko, mananatiling PINAKA sa puso ko ang aking tatay.